Miedź
Rok odkrycia: 9000 p.n.e.
Miedź jest składnikiem wielu enzymów. Enzymy zależne od miedzi transportują żelazo i przekazują je do hemoglobiny, czyli białka przenoszącego tlen we krwi. Enzymy zależne od miedzi uwalniają energię z glukozy; zapewniają naturalną obronę przed niszczącymi organizm wolnymi rodnikami; wytwarzają kolagen (który jest niezbędny dla skóry i kości); dezaktywują histaminę, która odpowiada za reakcje alergiczne; i rozkładają dopaminę do neuroprzekaźnika, dzięki czemu komórki mogą „rozmawiać” ze sobą.
Główne źródła miedzi
Owoce morza, orzechy, produkty pełnoziarniste, nasiona i rośliny strączkowe oraz podroby.
Biodostępność miedzi
Wchłanianie miedzi zależy od spożycia miedzi; wskaźniki wchłaniania wynoszą około 50% przy spożyciu <1 mg/dzień (co odpowiada zalecanemu spożyciu dla dorosłych mężczyzn). Wysokie spożycie żelaza może obniżać wchłanianie miedzi.
Zagrożenia związane z niedostatecznym lub nadmiernym spożyciem miedzi
Niedobór miedzi u zdrowych osób występuje bardzo rzadko. Osoby zagrożone niedoborem miedzi to osoby z rzadką chorobą genetyczną, chorobą Menkego oraz dzieci niedożywione, z przedłużającą się biegunką lub karmione wyłącznie mlekiem krowim. Miedź jest potrzebna do transportu żelaza. Dlatego też kliniczne objawy niedoboru miedzi obejmują anemię. Inne objawy kliniczne to osteoporoza oraz inne nieprawidłowości w rozwoju kości, utrata pigmentacji, objawy neurologiczne i zaburzenia wzrostu. Nadmierne spożycie miedzi z pożywienia jest mało prawdopodobne.